Enkele gedachten over jonge activistische separatisten in Barcelona.

Wat zijn ze jong, de jongens en meisjes die in Barcelona demonstreren voor de onafhankelijkheid van Catalonië!

Het viel ons weer op toen we afgelopen maandagavond, op weg naar onze jarige kleindochter in Vilassar, midden in de -toen nog uiterst vreedzame- demonstratie op het vliegveld terechtkwamen. (Je moet dwars door Barcelona om Vilassar te kunnen bereiken).
We begrepen hun woede over de stompzinnig hoge vonnissen en dat de Catalanen in de burgeroorlog onnoemelijk veel leed is aangedaan en dat 'Madrid' niet grossiert in verstandige politieke besluiten betreffende dit onderwerp (hoewel Catalonië in de praktijk nu al veel meer voorrechten heeft dan je zou denken), maar... wat verwachten die jongeren nou eigenlijk? Dat na de afscheiding het geluk uit de hemel neerdaalt? Wat speelt er in hun koppies?
Natuurlijk, de bankencrisis van 2007 heeft in Spanje veel harder toegeslagen dan bij ons- en de gevolgen zijn voor de jongeren daar nog steeds voelbaar. Die woede is terecht.

Maar het zou ook best wel eens te maken kunnen hebben met iets waarover ik in de berichtgeving zelden iets lees. Namelijk: dat dit een gevolg kan zijn van hoe het onderwijs in Catalonië is georganiseerd.
Van de laagste klas in het basisonderwijs (een kind gaat al met 3 jaar naar school in Spanje) tot en met het universitair onderwijs wordt er les gegeven uitsluitend in het Catalaans.
Dat vind ik vreemd.
Catalanen zijn ondernemend, ze hebben nooit met de rug naar de wereld gestaan en dat heeft ze de nodige voorspoed gebracht. Nu onze kleindochter naar school gaat, (ze zit gelukkig op een vrije en leuke school), valt op dat zelfs daar het Catalaanse nationalisme ook de inhoud van de lessen kleurt. Het gaat veel over Catalaanse helden ('Jordi hier, Jordi daar, Jordi is uw hulp in huis') en het is natuurlijk heel goed dat er in de klas bijvoorbeeld aandacht wordt besteed aan 'sterke vrouwen', maar dan gaat het alleen over de sterke vrouwen van Catalonië. En soms wordt de historische waarheid ronduit verdraaid.
Dat is dubieus.

Zulks is al een flink aantal jaren aan de gang. En dan zitten de hersens van die twintig- en dertigjarigen toch aardig vol met vertekende informatie en wat 'Madrid' en de 'fascisten' daar hen allemaal aandoen- en dan stroomt het makkelijk over.

Overigens: toen we in het overvolle treintje van het vliegveld naar het centrum van Barcelona reden, werd ons minstens drie keer door 'separatistische activisten' vriendelijk een zitplaats aangeboden.

Dat wijst op twee dingen:
1. wij worden nu ook zichtbaar oud.
2. Er is altijd hoop als het om jonge mensen gaat. (Om oude ook trouwens).